Aan de tweede dans van deze voorstelling deden, in verhouding met de eerste, veel meer dansers mee. Waren er bij Zero Hour slechts vier dansers, hier waren het er negen, namelijk: Diego Benito Gutíerrez, Femke Feddema, Lotje Gores, Ben Holder, Jiska Lieste-Nooijen, Ross Martinson, Jorge Pérez Martínez, Ruben Pit en Serguei Shamota. Dit keer werd de choreografie gedaan door Didy Veldman.

In deze dans werden geen voorwerpen gebruikt, maar er was nu wel meer aandacht besteed aan de achtergrond. Er hingen twee enorme kroonluchters die zelfs heen en weer begonnen te ze zwaaien tijdens de dans, elkaar nét niet rakend. Ook was er veel meer aandacht aan de kostuums besteed, deze keer was er niet voor zwart gekozen maar voor roze/rood. Er waren veel details in de kostuums verwerkt en de vrouwen hadden ook niet allen dezelfde jurkjes aan. Ze droegen naast de jurkjes bijvoorbeeld ook een soort van ‘badmutsen’  en alle mannen hadden eenzelfde hoge hoed op.

Het verhaal in deze dans vond ik iets moeilijker te begrijpen. Het was lastig alles met elkaar in verband te brengen, wel stond duidelijk liefde (dus hartstocht) weer centraal in deze dans. Er werd weer hevig verleid en je zag duidelijk dat de dansers hun hart volgden en keuzes maakten. Niet alle dansers hadden een even grote rol, er was bijvoorbeeld een stuk waar slechts twee dansers op het podium waren: een man en een vrouw en duidelijk was dat de vrouw erg gekwetst was. Ze probeerde de man nog te ‘herwinnen’ door hem steeds stevig vast te pakken, maar hij liet haar steeds weer los. Verdrietig begon de danseres zich toen uit te kleden, even later kwamen alle dansers het podium weer op en gingen toen tegelijk allemaal ‘liggend dansen’. Later stonden ze weer op en begonnen de vrouwen de mannen uit te dagen en ‘pesten’ door hun hoeden af te pakken en te verwisselen. Even later verlieten ze weer allemaal het podium en weer bleven er een man en een vrouw achter. Nu was te zien dat de vrouw de man niet zag staan en de man probeerde duidelijk indruk te maken. De muziek speelde hierbij een belangrijke rol: hierbij was namelijk een mannenstem die wel een paar minuten lang steeds op verschillende manier ‘uuuhm’ zei: vertwijfelend/angstig/verliefd enz.

Persoonlijk vond ik dit de mooiste dans, omdat er heel erg veel in gebeurde. Het was zeker niet eentonig doordat het dansen met de hele groep steeds werd afgewisseld door maar twee dansers op het podium te hebben. Je voelde duidelijk mee met bijvoorbeeld de onzekerheid en liefde tussen de tegenspelers. Verder was ik erg onder de indruk van de kostuums, die waren gewoon erg mooi, niet alleen de kleuren waren erg opvallend maar er zaten ook veel mooie details in.