Ik moest zaterdag bij de garage met de ster een half uurtje op de wasbeurt wachten. Tijdens zo'n maandelijks servicemoment is het reuzehandig een iPad bij je te hebben. De mijne kreeg ik onlangs bij een digitaal abonnement op de NRC en vooral zaterdags vormt die krant een uitbundige bron van leesgeluk. Twee vrouwelijke en drie mannelijke redacteuren hadden in ‘Opinie & Debat’ goed hun best gedaan op het verwoorden van het hedendaagse echte-mannen-probleem. Onder de introducerende kop ‘Wordt de man een mislukte vrouw?’ bleek uit het ene voorbeeld na het andere waaraan het zo vreselijk schort bij ons mannen. We leven in het decennium van de vrouw: zij is beter opgeleid, communicatief bekwamer en steeds vaker financieel onafhankelijk. Behalve alle beschrijvingen van hoe het zover heeft kunnen komen, waren vooral de bijbehorende illustraties van Milo werkelijk subliem. Dit keer kon ik een schaterlach nauwelijks onderdrukken. Niet uit angst overigens. 

Naast de showroom zaten in de wachtruimte twee vrouwelijke leden van een model-, zo je wilt modaal gezin hevig tegen het zojuist gelezen artikel in te zitten. Het meisje deed haar stinkende best zo bedeesd mogelijk te kijken, duidelijk geleerd van haar moeder die dezelfde uitstraling op angstvallige wijze koesterde. In hun mini-maatschappijtje hadden zij het roer duidelijk nog niet in handen. De zoon, zo’n jaar of veertien, beantwoordde helaas voor hem wel aan het gekenschetste beeld uit de krant: een niet al te snuggere uitstraling, bovendien door ouders en onderwijs voorzien van weinig woorden. De vader die zich even later bij het drietal voegde, paste helemaal bij het jaren vijftig-beeld waaraan de rest van het gezin zo keurig voldeed. Hij deed het woord, was belangrijk en liep nonchalant door de showroom waar erg veel auto’s op kopers stonden te wachten. 

Nadat vader de sleutel van zijn gewassen auto overhandigd had gekregen, repte het meisje zich met de lege koekjes-verpakkingen naar de prullenmand. Moeder probeerde onder vader's ongeduldige ogen alle kopjes en schoteltjes snel op te stapelen om daarna de serviele gang van dochter naar het aanrecht te volgen. De zoon strompelde traag naar buiten, nog net niet struikelend over de te lange benen, een nadeel waarmee je op puberleeftijd helaas behept bent. Vader begaf zich zo onverschillig mogelijk kijkend, o-benend en met de handen achteloos in de broekzakken richting auto. Clint Eastwood zou hem gelijk aannemen bij de eerste de beste auditie.

Ik beschrijf gewoon wat ik zag. Misschien was het wel een keurige huisvader, ook nog goed voor de hond en de kanarie. Ze bestaan nog, macho’s. Echte mannen?