Daarna zijn we naar de beeldentuin gegaan. Deze was niet erg groot, maar er stonden een paar mooie dingen tussen. Zoals de ondergrondse fontein, deze heeft veel indruk gemaakt. Je liep een trapje af en kwam bij een soort bak in een kamertje, daar keek je en zag je allemaal rood water in rondgaan! We schrokken ons kapot, het leek net bloed. Een ander ding wat ik mooi vond en waar ik zo meer over ga vertellen is under a rock, een stenen bankje met daarop een tekst. Na een rondje te hebben gelopen in de beeldentuin, hebben we nog een paar dingen binnen beter bekeken en zijn we weggegaan. Al met al viel het me nog best mee voor een museum!

Under a rock – Jenny Holzer
‘Crack the pelvis so she lies right. This is a mistake. When she dies you cannot repeat the act. The bones will not grow together again and the personality will not come back. She is going to sink deep into the moss to get white and lighter. She is unresponsive to begging and self-absorbed.’
Dat is de tekst die boven op een bankje in de beeldentuin staat van het MMKA. In eerste instantie liep ik erheen om te gaan zitten, tot ik zag dat er tekst opstond. Ik las het, en nog eens en nog eens. Aangezien ik wat met woorden heb, ging ik nadenken over deze tekst. Dat het over de dood gaat is zeker. Ik vind het een indrukwekkende tekst, je wordt er stil van. Toen ik dit las bedacht ik me dat je aan laten zetten tot nadenken volgens mij iets belangrijks is van kunst. Want de kunstenaars willen toch hun boodschap duidelijk maken. Het bankje is van steen gemaakt en de letters zijn erin gebeiteld, het is al een beetje groenig omdat het natuurlijk buiten staat. Het doet me denken aan een grafsteen. Dat komt denk ik ook door de titel, under a rock, als je dood bent en begraven lig je onder een steen. De omgeving paste ook perfect, omdat het herfst is, lagen er wat bladeren omheen en een beetje nattig weer. Maar dan toch net zo’n zonnetje.
    Hoewel dit op het eerste moment niet echt eruit ziet als kunst, vind ik het toch erg mooi. Het liet me nadenken, over de dood en dus automatisch ook over het leven. En omdat het zo simpel is, gewoon een bankje met tekst, is het ook weer indrukwekkend.

Familie – Barbara Polderman
Familie van Barbara Polderman zijn beelden, stoffen beelden. Als basis gebruikt Barbara metaal, papier-maché en gips, de buitenlaag bestaat uit gebruikte en nieuwe stoffen, linten, leer, lak en verf. Bij deze olifanten heeft Barbara ook stukken krant gebruikt, die verwerkt zijn over de huid van de olifant . Je ziet allemaal stoffen olifanten, een grote met een kleine erboven op, deze lijkt te steigeren. Er staat nog een klein olifantje bij en er ligt een grote op de grond. Het is een apart beeld. Het doet ook echt aan een familie denken. De olifant die ligt lijkt de vader, die is omgekomen in een gevecht. De moeder steigert om haar gezin te beschermen. Tenminste, daar doet het mij aandenken. De olifanten staan in een ruimte waar ook werk hangt van Charlotte Dumas, zij werkt ook met dieren, alleen op foto’s. De Familie past mooi in deze zaal, het werk van beide kunstenaressen sluit goed op elkaar aan omdat de dieren er in terugkomen.