Omdat mijn geheugen niet meer was wat het ooit is geweest -eigenlijk is het ook nooit echt iets geweest- zag ik al vrij snel in dat het maken van pasfotootjes met kaartjes in een kaartenbakje een aardige remedie was tegen dit gebrek. Daarvoor zette ik mijn leerlingen per zes, acht of zoals hieronder zelfs per twaalf op een foto en knipte die daarna in het gewenste aantal pasfoto’s. Dat sommigen hierbij een bijzondere gezichtsuitdrukking vertonen, komt hoogst waarschijnlijk door een kleine aanmoediging daartoe mijnerzijds. Dit is dus waarschijnlijk niet aangeboren, waarschijnlijk niet...

Toen ik dit rond het jaar 2000 op digitale wijze ging doen, kwam iedereen persoonlijk op de kiek, want ik hoefde niks meer af te drukken of uit te knippen. Ook wilden sommige collega’s toen graag een kopie, maar voor mij was deze vinding al vanaf het begin gewoon bittere noodzaak. ‘t Is effe zoeken, want de klassen staan door elkaar. Klik voor vergroting.