Sfeer

De muziek was vrij rustig, soms ook vrolijk en zo nu en dan intiem. Jan legde meestal voordat hij een liedje ging spelen uit waarover het ging of wanneer of voor wie hij het geschreven had. Af en toe zei hij ook: ‘Luister zelf maar, de tekst zegt genoeg.’ Dan lette je extra goed op de tekst. Het is overigens niet zo dat er een cabaretvoorstelling of iets werd opgevoerd, waar tussendoor de liedjes werden gespeeld. Het ging echt voornamelijk om de liedjes, daar werd de nadruk op gelegd.

Aangezien Jan Tekstra de muziek die hij ten gehore brengt ook zelf schrijft, was er niet een groot verschil tussen de componist en de uitvoerende. Wel is het zo, dat liedjes soms langer werden gemaakt, of dat bijvoorbeeld de gitarist (en achtergrondzanger) een stukje improviseerde. Dat kon je opmaken uit Tekstra zelf, die dan bijna bewonderend naar zijn medemuzikant keek. Ook kende ik het eerste liedje dat werd gespeeld, genaamd ‘Mijn dorp’, al voordat ik de zaal binnenging (ik had toevallig een dag voordat ik naar de voorstelling ging, een CD opstaan waarop dit liedje ook stond) en ik merkte op dat Tekstra het wat anders zong als op de CD, bijvoorbeeld door andere toonhoogtes te nemen, of door zo te zingen, dat het bijna uit de maat leek, wat natuurlijk niet echt zo was.

Tekstra liet merken dat hij het leuk vond weer zijn eigen liedjes te spelen. Hij ging een kwartier langer door dan gepland en grapte tussendoor met het publiek, waardoor er een contact ontstond. Ook de muzikanten grapten onderling wat met elkaar.