weer een nieuwe hoogtepunt. Terwijl ik trots op mijn geboortestreek lag te wezen, kreeg ik een behandeling die ik vanwege  eetlustremmende details niet al te gedetailleerd zal beschrijven.


Het betrof een gastroscopie, overigens iets geheel anders dan gastronomie. Nee, ik kreeg een maag-onderzoek via een flexible slang met aan het uiteinde een camera voorzien van een lampje. Even later volgde eenzelfde inkijkje maar dan vanaf de tegenoverliggende zijde, de uitlaat zal ik maar zeggen. Coloscopie heet dat.

Als gevolg van een zogenaamd ‘roesje’ kreeg ik niet alles helemaal mee. Patiënten in vergelijkbare omstandigheden betreuren dat niet, in tegendeel.


De specialist bekeek op een computerscherm mijn gefilmde binnenwerk en toonde zich zeer tevreden over het zich aan hem voorbijtrekkende babyrose landschap. Zelf vond ik de beelden ronduit imponerend en het verbaasde me dat mijn inwendige mens, zoals ik het tafereel gemakshalve maar even aanduid er zo ongeschonden en zelfs jeugdig uitzag. De inkijkjes namen in totaal ongeveer twintig minuten in beslag. Half soezend werd ik vervolgens naar een recoverzaaltje gereden, waar mijn oudste dochter, tevens chauffeur voor die dag, al zat te wachten. Nadat ik mijn roesje had uitgeslapen, werd me een kopje kippensoep verstrekt. Smaakte uitstekend na een volle dag vasten vanwege de voor het onderzoek zo noodzakelijke inwendige chemische reiniging.


Enkele weken later kon de geneesheer me meedelen dat er niets verontrustends was gevonden tijdens de speurtocht naar mijn nogal lage HB-waarde, want daar ging het allemaal om. Vier weken lang slikte ik braaf ijzertabletten met als gevolg dat vandaag in mijn bloed een prima hemoglobine-stijging werd geconstateerd en ik een afspraak kon maken voor controle over weer een aantal maanden.  Zal vast wel loslopen. Mag ik toch hopen.