Janmac-blog
Janmac-blog
'Kom eens bij ons kijken op de club' stelde een van de vier disgenoten voor. Mijn vrouw was een dagje met de trein naar de oudste dochter en omdat het druilerige weer niet erg uitnodigde tot persoonlijke culinaire hoogstandjes, had ik me aan-gemeld voor een warme maaltijd bij het plaatselijke bejaardencentrum. Ik ben trouwens, ondanks mijn horecaïsche komaf van de stroming die zelfs nooit een ei bakt. In het instituut voor ouderen dineren ze al rond het middaguur en dus kreeg ik voor het eerst sinds ik me kan heugen de kans om de dag met een warm ontbijt te beginnen. Sinds ik beroepsmatig geranium-observator ben, is uitslapen namelijk een favoriete bezigheid.
Mijn mede-tafelaars stelden zich een voor een aan me voor en nadat ik hun uitgebreide vragen betreffende mijn adres, dagelijkse bezigheden en reden van deelname aan deze culinaire uitspatting naar algemene voldoening had beantwoord, wierpen we ons op een 'eenvoudige doch voedzame maaltijd' zoals heer Olivier B.Bommel deze ongetwijfeld zou hebben gekwalificeerd. We begonnen met een kopje groentesoep, vervolgd met een door Parijse aardappeltjes, rode bietjes en broccoli vergezelde schnitzel. De laatste had een innige en vooral uiterst langdurige relatie met een koekenpan amper overleefd. Het verstrekte tafelgereedschap was echter scherp en stelde me in staat het overvloedig gepaneerde restant van een op niet natuurlijke wijze overleden varken met succes te lijf te gaan. Ik beschik nog over mijn eigen tanden en mijn bewondering voor de overige aanwezigen waarvan de meesten, gezien hun leeftijd beslist met peuzelprotheses tot de aanval overgingen, nam bij elke hap toe. Het gastronomisch hoogtepunt van de dag bleek een bakje vla dat, gezien de kleur suggereerde ooit vluchtig contact met chocola te hebben gehad. Het klinkt allemaal niet direct als een culinaire delicatesse, de monetaire afwikkeling na de maaltijd viel echter dermate mee dat ik desondanks een compliment op z'n plaats vond.
Een van mijn eetkompanen had een iPad bij zich en omdat bleek dat ik zijn zoon ooit les heb gegeven, wees ik hem op de website die ik ooit wijdde aan de school waar ik veertig jaar met bijzonder veel plezier les heb mogen gegeven. Mijn mede door dat beroep ingegeven digitale bezigheden verschillen nogal van die van leeftijdgenoten welke over het algemeen niet veel verder komen dan het sturen van een e-mailtje waarbij voor het toevoegen van een attachment veelal de hulp van een kleinkind wordt ingeroepen. Bloggen, 3D-schetsen, filmmontage, Photoshoppen en grafische capriolen wekken al snel verwondering op en hieruit kwam het bovengenoemde verzoek naar voren om de erop volgende avond eens te komen kijken bij de club die een van genoemde vormen van creatief handelen in clubverband beoefent.
Helaas had ik de aanvangstijd niet goed genoteerd en terwijl ik mijn fiets op slot zette, zat binnen al het gezelschap van een tiental heren die net als ik de uiterste houdbaarheiddatum naderden. Een jongeman was druk doende met een technisch betoog over de digitale wonderen van onze tijd. In een vergeefse poging de aanwezigen zo weinig mogelijk te storen, sloop ik naar binnen om hierna een relaas over de voordelen van het ter plekke cinematografisch monteren boven het uitgestelde, maar tijdrovende equivalent achteraf te vernemen. Mijn filmische interesse gaat eerlijk gezegd uitsluitend uit naar de laatstgenoemde vorm, waarbij ik steevast na het filmen bij wijze van de kers op de taart pogingen doe tot artistieke en dus subjectieve interpretatie van het opgenomen materiaal.
Clubleven
vrijdag 3 maart 2017
Om te voorkomen dat mijn verbale uitingen geheel worden overvleugeld door de neiging van de laatste tijd om toch vooral in het Achterhoeks plat te schrijven, volgt hier weer als vanouds een verhaaltje in het ‘Hoog-Hollands.’
bij grote opwinding hun kammen bloedrood kleuren. Verschillen in temperament werden overduidelijk geëtaleerd. Het volledig uit heren bestaande gezelschap beschikte gelukkig over enkele leden die de leeftijd van het tot elke prijs gelijk willen krijgen waren gepasseerd, hetgeen de rust geheel deed wederkeren. Vervolgens werden er wat huishoudelijke mededelingen gedaan, waarbij iemand opmerkte toch vooral eens te reageren op digitaal verzonden oproepen tot beeldbijdragen. Sommige leden bleken hier namelijk niet op te zijn ingegaan en zij uitten zich uitgebreid in verontschuldigingen over dit verzuim. Iemand klaagde over tijdgebrek hetgeen mij, gezien zijn eveneens gepensioneerde uiterlijk nogal vreemd in de oren klonk.
Uit het vervolg werd mij duidelijk dat de vereniging onder meer als doel nastreeft plaatselijke en ook regionale gebeurte-nissen, van in mijn ogen wat onduidelijk belang, ten behoeve van de daarbij betrokkenen vrijwel onverkort voor de eeuwig-heid vast te leggen. De hiervoor benodigde technische middelen zijn ruimschoots beschikbaar en men schroomt niet om hiervoor desnoods vier opname-apparaten simultaan in te zetten. Hierbij is enige technische bedrevenheid onontbeerlijk en de jeugdige inleider van de avond was speciaal gekomen om een nieuwe digitale mixer voor dit doel toe te lichten. Graag zou ik zoiets ook willen, maar ik wil het niet en ik weet ook zeker dat het er nooit van komt dat ik deze wel wil.
De voorzitter richtte zich vervolgens tot mij met de uitnodiging om mijn onverhoedse belangstelling te verklaren. Ik legde uit te werken met een geheel ander systeem, dat van een internationaal bekend fruitmerk. In dit gezelschap worden helaas produkten en software uit de stal van ‘s werelds bekendste multimiljardair gehanteerd. Wel bleken enkelen mijn voorliefde voor de kleine exponent van mijn Apple-voorkeur, de iPad te delen. Jammergenoeg houd ik er nogal afwijken-de visuele ideeën op na, waarbij het door Mies van der Rohe gepropageerde 'more door middel van less' wordt nagestreefd en komen mijn beweegredenen bij het hanteren van cinematografisch materieel in het geheel niet overeen met die van de vereniging. Duidelijk moge zijn dat ik tijdens het monteren koelbloedig 'darlings' om het leven breng. Ook dit is echter een vrolijk tijdverdrijf, waarbij mijn humeur dankbaar knikt.
Het was uiterst boeiend om eens mee te maken hoe een gezelschap van dergelijk uiteenlopend pluimage zo eendrachtig samenwerkt aan projecten die normaal gesproken alleen tot stand kunnen komen bij grote artistieke concensus. Waarschijnlijk ligt het gezamenlijk streven naar uitsluitend objectief registreren van gebeurtenissen hieraan ten grondslag. Uit wat vluchtig bekeken productiemateriaal kon ik namelijk poëtische noch anderszins kunstzinnige neigingen tot visuele communicatie ontdekken. Enige beelden van sjoelende mensen trokken aan me voorbij. Zwijgend naar sjoelende mensen kijken kalmeert en het rare is dát je kijkt, terwijl het geen tafereel is dat je iets meegeeft voor de komende uren.
Hoge technische beeldkwaliteit lijkt een primair doel en daar is niets op tegen. Plaats- en streekgenoten in diverse samenstellingen maken dankbaar gebruik van de diensten van de club. Ik betwijfel of mijn eventuele deelname positief zou kunnen bijdragen aan het reeds twintig jaar durend en gelukkig bestaan hiervan. Integendeel. Een beter idee leek me achteraf om een aantal van de enigszins oplopende emoties van een enkeling in een schilderij vast te leggen. Hiervoor had ik echter mijn schetsboek mee moeten brengen of op onbescheiden wijze een aantal fotografische portretten moeten maken. Frans Hals en misschien nog meer onze tijdgenoot Johannes Gruetzke, die wat mij betreft de rol als belangrijkste schilder van deze eeuw van Lucien Freud heeft overgenomen, zouden zich hier zonder twijfel graag op hebben uitgeleefd.
Het adagium 'In der Beschränkung zeigt sich der Meister' wordt klaarblijkelijk niet nagestreefd. Hopelijk tot grote vreugde van het publiek dat ongetwijfeld over een eeuw of later beeldgetuige wil zijn van nauwgezet verzamelde hoogtepunten uit onze hedendaagse samenleving, zoals communiefeesten, toneeluitvoeringen en sjoelwedstrijden om maar een enkele climax te noemen. Ik heb in veel te veel andere dingen zin.
De amateur-cineasten, waaronder een voormalig, uitgesproken tech-nisch geschoolde oud-collega van me, luisterden met interesse naar de jeugdige techneut en ik voelde de sfeer enigszins hebberige vormen aannemen toen de jongeman zijn alleszins overtuigende prijskaartjes bekend maakte. Toen hij na het verkooppraatje vertrokken was, ont-stonden enkele discussies die enigs-zins de gemoederen verhitten.
Bij een enkeling werd wat verhoogde bloeddruk zichtbaar terwijl deze het eigen gelijk zeer krachtig trachtte te onderstrepen. De situatie was enigs-zins te vergelijken met haantjes die
Groepsportret van de regenten van het St. Elisabeths of Groote Gasthuis te Haarlem 1641. Naar Frans Hals
(Klik voor vergroting)