Slechts een kort onderzoek naar waarheidsbevinding leert ons dat bovenstaande bewering op zijn minst van twijfelachtige aard is: niet alle meiden zijn eenvoudig te kwalificeren als zijnde gek oftewel geestelijk in de war. Als we om ons heen kijken, zien we genoeg exemplaren die psychisch geheel volgens de geldende norm van ‘zijnde normaal’ functioneren, zelfs wanneer we deze norm naar beneden zouden bijstellen.

Niets aan de hand dus en deze constatering roept bij mij een neiging op om blij te knikken en zet zelfs bijna aan tot grootschalige vrolijkheid. Immers, ik heb zelf twee dochters en twee kleindochters. Maar goed, boven-staande tekst stamt uit de tijd dat ik als leerkracht aan een basisschool was verbonden. Tijdens het ‘speel-kwartier’ hoorde je de kinderen regelmatig luidkeels dit lied zingen, waarbij af en toe een kleine tekstvariant werd gebezigd. Wanneer de meiden vocaal de overhand hadden -numeriek hoefde niet vanwege heur schelle stemmen- klonk de laatste strofe als volgt: ‘alle jongens zijn gek.’

Mijn geduldige lezer(s?) die het tot hier heeft kunnen opbrengen, zal het ongetwijfeld met me eens zijn dat ook deze bewering niet sluitend te onderbouwen is. Geheel in stijl van de NRC die af en toe onderzoekjes doet naar boude beweringen zou ik beide tekstvarianten afdoen als grotendeels onwaar.

Een geruststellende gedachte.

De voedingsmiddelen die in de tweede strofe vermeld worden, lijken culinair geheel irrelevant. Aan de bruine bonen met spek kunnen we slechts enige calorische waarde toedichten. De eindrijm ervan is wel helemaal zoals het hoort, maar dat hoef ik u niet te vertellen. De opsomming klinkt evenwel niet direct als een delica-tesse en daar ben ik nou net een groot voorstander van. Ik merk dat ik nu niet ontkom aan enige uitleg. Het eerste stukje van bovenvermeld stukje muzikaal proza berust wel geheel op historische feiten. Genoeg reden voor mij om deze blog mee te beginnen. Was er sprake van een vogel die kwam gevlogen? Deze vraag kan ik met grote stelligheid beantwoorden met ‘zeker!’ De aanvliegende vogel is bovendien niet alleen gespot, maar zelfs op beeld vastgelegd. Ik heb meerdere fotografische prenten gemaakt waarop de vogel duidelijk geïdentificeerd kan worden en ornithologen zullen het diertje onderbrengen bij de familie van de specht, de zogenoemde ’middelste specht .’

De hierop voorkomende tekening is van een der-mate hoge kwaliteit dat hierin de hand van een veelbelovend illustrator kan worden herkend.

Let op de vaste toets van dit aanstormend genie, de duidelijke schematische doorsnee en niet in het minst op het geraffineerd geplaatste glimlicht in het oog van het diertje. Het duidelijk overhellend schrift doet linkshandigherid vermoeden en zijn niet de grootste genieën uit de menselijke geschiedenis vrijwel allen linkshandig? Met nadruk vermeld ik dat de tekenaar niemand minder is dan mijn zwager Charles.

Beste lezer, ik verstout me om na deze summiere inleiding te vervolgen met het hoofdonderwerp van dit schrijven en kom op de zinsnede ‘met een brief in zijn bek.’ Helaas, evenmin als er sprake was van jongens of meisjes met een geestelijk defect, is hier een brief in het geding. De betreffende vogel kwam aangevlogen zonder de genoemde brief. Ik begrijp, en u met mij, dat hiermee de geciteerde zinnen geheel op losse schroeven komen te staan, immers wat blijft er nog over van al het hierboven beweerde? Het houdt me scherp, denk ik, maar misschien moet ik dat soort dingen wel helemaal niet denken.

Slechts een vogel kwam dus gevlogen. Dat aanvliegen heeft de vogel evenwel niet overleefd. Het arme dier wist een ruit niet te ontwijken en heeft ondanks zijn of haar harde kop de vlucht met de dood moeten beko-pen. Toch zit er na deze opeenhoping van treurigheid een positief kantje aan de zaak. Het kopje van deze ongelukkige is op picturale wijze, meer dan levensgroot voor de eeuwigheid bewaard middels een gestileerd portret in olieverf. Ik betrapte me op de gedachte dat zo alles toch nog goed komt.

Net alsof er nog een beetje zomer is overgebleven.