Ik kwam een school binnen, ging de trap op en vond bovenstaand briefje met een plakbandje op de trapleuning geplakt. Wanneer je dag zo begint, kan die niet meer stuk! Vervolgens kwam ik in een lokaal waar ik me voorstelde aan de lesgevende docente. Ze liet me enthousiast een en ander zien betreffende mijn nieuwe lokaal en toonde de plek waar alle benodigde materialen en gereedschappen te vinden waren.

Via dezelfde trap beneden aangekomen, vervolgde ik mijn weg over een grote open binnenplaats naar een andere ingang. Daar gaf ik enkele onderwijsgevenden een hand en ze reageerden zonder uitzondering allen even warm. De rector was heel druk in vergadering, maar toen ik bij de administratie vroeg of ik me ook even aan haar mocht voorstellen, onderbrak ze haar bijeenkomst en wilde me zelfs kort rondleiden. En dat terwijl ik haar uit een overleg had gehaald.

Mijn weg vervolgend richting ict-functionarissen ontmoette ik een vakcollega die me al even gloedvol begroette en zij beloofde me wat later wegwijs te maken door het hele gebouw. Verder richting zolder ging het naar de heren van de ict. Zij waren gelijk genegen om mijn eigen, afwijkende, fruit-computersysteem toe te laten tot hun Windows-omgeving!

Ik nam plaats in de personeelskamer en een hulpconciërge vertelde over zijn belevenissen en achtergrond, waarna enkele docenten me gedreven deelgenoot maakten van hun visie op school en maatschappij.

Tijdens de beloofde rondleiding zag ik overal pauzerende scholieren met elkaar in gesprek, in gangen, in de aula, waar je maar leerlingen zag, spraken ze met elkaar. In een ooghoek meende ik snel een mobieltje aan het oog onttrokken te zien worden, verder ontmoette ik enkel leerlingen die honderduit discussieerden over alles waar je op leerlingenleeftijd gewoonlijk discussieert. Een koppeltje keek elkander smoorverliefd in de ogen.

Ik zag rijen computers die niet aan stonden, lessituaties waarin leerlingen oog en oor hadden voor wat de docent vertelde. Ik sprak een vakgenoot die zich zorgen maakte over hoe het binnenkort zou gaan wanneer hij met pensioen zou gaan: hadden nieuwe docenten nog wel voldoende kennis om al zijn vaktechnische kneepjes te onderwijzen?

De roostermaker nam ruim tijd om het voor mij geheel nieuwe werkschema volledig toe te lichten. Op de administratie bleek het geen enkele moeite om de gewenste foto’s van mijn aanstaande leerlingen te rubriceren en te printen. Mijn diploma’s en andere benodigde paperassen werden eveneens probleemloos gekopieerd.

Op weg naar het station voor mijn terugreis zag ik weer enkele leerlingen, geen smartphones!

Toen stootte ik mijn hoofd aan het nachtkastje...