Wanneer ik plaatsneem aan de grote wachttafel zit er al een heer met naast hem een passende vrouw en terwijl ik hen groet, merk ik op dat de drankenautomaat defect is. Een voor mij belangrijk argument om op zaterdag de auto laten wassen bij de garage met de ster is de gratis vertrekte warme chocoladedrank. Even later komt de autowasser hun sleutel brengen terwijl twee nieuwe wachtenden aanschuiven. Een voorbijkomende medewerker vraagt of we koffie willen, maar ik herinner hem eraan dat de machine buiten werking is. ‘Geen probleem, dan haal ik voor jullie wat van boven’ en na het opnemen van de bestelling: twee chocolademelk en een cappucino, verplaatst de gedienstige verkoper zich de trap op om even later terug te keren met het fel begeerde warme chocowater. Inmiddels heeft zich nog iemand bij ons groepje gevoegd en nu zitten vier oude mannetjes in de showroom van de Mercedes- annex Fordgarage geduldig de wasbeurt van hun speeltje af te wachten.

Er ontstaat tussen ons vieren vanzelf een aardig gesprek, want we blijken allen dezelfde afkeer te hebben van op hun smartfoon typende mensen die zich in vergelijkbare situaties bevinden. Een goedkeurend gemompel klinkt wanneer ik over mijn prille ervaring vertel op de (smartfoon)Vrije school in Nijmegen. Een ander lid van ons spontaan ontstane kwartet verhaalt over de laatste keer dat zijn kleinkinderen de verjaardag van opa uitsluitend append en gamend op die duivelse uitvinding doorbrachten. Aan het eind van de sessie bleek het ook nog een enorme opgave om de comfortabel op de bank uitgestrekte kleinzoons te bewegen afscheid te nemen van zowel opa als telefoontje. Dit voorval deed de man besluiten bij zijn volgende jaarfeest deze communicatieve apparatuur geheel te verbieden. Hier waren we het alle vier enorm mee eens: Kssst, kssst... weg, weg... kssst!

De laatst binnengekomen man merkte vervolgens op dat zijn echtgenote regelmatig spelletjes speelt op zo’n ding wat haar eens deed verzuchten tegenwoordig zo weinig tijd te hebben. Zijn voorstel om dan maar minder spelletjes te spelen, werd bijna met huiselijk geweld beantwoord en er is minder nodig om mijn fantasie meteen in de hoogste versnelling te zetten. ‘Jao, ze is een stuk groter as mien en ik zeg der now maor niks meer van.’ De goedlachse Doetinchemmer bleek evenals ik eigenaar van een electrische fiets, maar ondanks zijn wekelijkse bezoek aan de sportschool – zelfs tweemaal per week – kost het hem erg veel moeite zijn been over het zadel te tillen. De sporttas achterop heeft deze manoeuvre nog verder bemoeilijkt, waardoor hij tegenwoordig voor het damesmodel gaat als de afstand naar het sportuurtje moet worden afgelegd. De andere heren, die eveneens fietsliefhebbers bleken, legden uit hoe je het rijwiel tijdens het bestijgen onder een hoek van vijfenveertig graden naar je toe kunt kantelen om dit euvel deels te ondervangen. Bij het afstappen eveneens een beproefd middel.

Alle vier blijken we ook nog het ouderwetse opstapje te kennen waarmee in onze jeugd oude mannetjes van onze huidige leeftijd plaatsnamen op hun rijwiel: dat ging via een steuntje even boven de achteras. Zelfs na achteraf lang googlen ben ik er helaas niet in geslaagd hier een afbeelding van te vinden.

Inmiddels had ik mijn autosleutels teruggekregen en ook de auto van mijn voor huiselijk geweld beduchte buurman was gewassen en gestreken, toen de autowasser kwam vertellen dat de wasautomaat het had begeven. Maandag hopelijk nieuwe kansen, want er diende een monteur van het wassysteem ingeschakeld te worden. Het voorstel van de twee pechvogels om hen tijdelijk dan maar een nieuwe auto uit de showroom te verstrekken bij wijze van service, werd helaas voor de tevergeefs wachtende heren niet gehonoreerd en terwijl wij elkaar een goed weekend wensten, ging ieder zijns weegs. Mijn inmiddels ruim twintig jaar oude vehikel was weer om door een ringetje te halen. Zie je, dan heb je nu meteen het gevoel dat je verder bent gekomen in je leven.