Ondanks mijn af en toe haperende geheugen herinner ik me nog haarfijn de eerste kennismaking met jazz: het was in 1959. Samen met een kostschoolvriendje uit Sassenheim bezocht ik een bioscoop in Leiden waar ‘The five Pennies’ werd gedraaid. Danny Kaye vertolkte in een geromantiseerde biografie de rol van jazzmusicus Red Nicols. Ik hoorde voor het eerst Louis Armstrong en wist niet wat me overkwam. Jazz kende ik niet – ik was pas twaalf – en deze voor mij volkomen nieuwe muziek maakte indruk en niet zo’n beetje ook. Thuis in onze horeca-onderneming kwam ik uitsluitend in contact met Duitse schlagers en ‘heimatmuziek’. Ik bediende zondagsochtends de platenwisselaar terwijl ik zat te lezen in de aan de gelagkamer grenzende ‘salon’. Een driekwartliterfles Sisi stond pal naast mijn stoel en via een ingenieus stelsel van in elkaar gestoken rietjes kon ik daar uren mee zoet zijn. Dit boekvermaak met genoemde triviale klanken op de achtergrond was debet aan mijn aanvankelijke ‘muzikale ontwikkeling’.

Daar kwam eensklaps verandering in op die vakantiemiddag in Leiden. Na de voorstelling bestudeerde ik nog geruime tijd de foto’s in de vitrine van het filmtheater. De tronie van Louis Armstrong is moeilijk te vergeten. Danny Kaye, voornamelijk bekend vanwege komische rollen, speelde een jazzmusicus die het in de dertiger jaren moet opnemen tegen een nieuwe muziekstijl die de jeugd meer aansprak, de swing. Volgens mij had de regisseur daar de in de jaren vijftig opkomende rock and roll van gemaakt. Dat zeg ik nu, maar zeker weten, doe ik het niet. Vrienden van zijn dochter konden het duidelijk niet waarderen dat papa tijdens een feestje iets op zijn cornet speelde en deden dat af als ‘ouwelullenmuziek’ avant la lettre. Vaag staat me ook nog bij dat ‘Uncle Satchmo’ de zaak rechtbreide.

De datum van het concert dat ik zo’n tien dagen geleden bezocht, werd me hoogstpersoonlijk ingefluisterd door Jetse, een van de musici op 8 april. Ik had eerder een optreden van hem meegemaakt als duo op 10 maart met Jesse Schilderink op saxofoon en was erg benieuwd hoe hij het zou doen in de band van zijn vader, het Hein de Jong Kwintet. Van jazz krijg ik niet alleen zin in de lente, maar in ongeveer alles. Het is een vorm van ontspanning, net als dansen, dat ook niet strikt noodzakelijk is, maar een heleboel mensen knappen er enorm van op. Terwijl ik uit mijn dak ging bij de muziek, moest ik onwillekeurig weer denken aan het generatieprobleem in de genoemde film: het zaaltje waarin werd opgetreden was geheel gevuld met zestig/zeventigplussers. En daar hoor ik dus ook bij met mijn eenenzeventig jaar. Behalve de twee solerende musici van rond de twintig, zaten er absoluut geen jongeren in het publiek. Op bovenstaand plaatje zie je pianist Jetse.

De gemiddelde leeftijd werd nog wat opgekrikt door zijn opa / vader van de bandleider die die dag de indrukwekkende leeftijd van vijfennegentig jaar bereikte. Op uitnodiging van Hein zong het hele gezelschap een klinkend ‘lang zal hij leven,’ begeleid door pianist / kleinzoon Jetse, met ondersteunend ritme van drummer Jan ter Maat jr.