Janmac-blog
zaterdag 28 april 2018
Terwijl een groot deel van de Nederlandse bevolking zich gisteren bezighield met de verrichtingen van onze koninklijke familie in de stad Groningen, hadden sommige landgenoten kleine beslommeringen die evenwel een moeilijke nachtrust kunnen veroorzaken. Ik wil het daarom even met u hebben over wat zaken van nationaal belang die het leven momenteel bedreigen met onnodig en aanhoudend ongemak. Zoals u van mij verwacht, draag ik ook een oplossing aan.
Een van de neigingen van onze middenstand is aan alles waar het maar mogelijk is de kleur te verlenen waardoor we in het buitenland berucht zijn. Ik hoef geen voorbeelden te geven, want het verschijnsel neemt maniakale trekken aan en alleen een volslagen kleurenblinde wordt gevrijwaard van de voortdurende confrontatie met oranje, welke tint zelfs tijdelijk aan etenswaren wordt toegevoegd onder nummer E100 en E120.
Dit minimale ongenoegen bederft niet slechts in voetbaltijden, doch eveneens in de weken voorafgaand aan en volgend op feestelijkheden betreffende ons koningshuis mijn, verder overigens uitstekende, eetlust. Wij Nederlanders zijn gewend onze nationale lekkernij te verorberen in de kleur die Vladimir Poetin het meest veracht en we doen zulks met grote overtuiging. Bestaan er meerdere opvattingen over de schrijfwijze van deze lekkernij, het genoegen ervan laat alle onderlinge controverses verdwijnen en het liefst eten we ons allen ongans in de tompoes of tompouce, want hierover wil ik het met de dierbare lezer hebben. Welke kleur heeft het mierzoete toplaagje van deze lekkernij of dient dit althans te hebben? Juist, en laat daarover geen misverstand bestaan!
Bovenstaande afbeelding doet er tot ongenoegen van velen zelfs nog een schepje bovenop. Op de fotografische prent ziet u het product van onze nationale gastronomische trots niet slechts in een foutieve kleur, om de zaak nog ondraaglijker te maken, meende de chef bakkerij in zijn diepste verlangen naar oorspronkelijkheid de creatie bovendien te moeten ontsieren met visuele toevoegingen die in minder democratische landen minimaal geleid zouden hebben tot honderd stokslagen of jarenlange opsluiting. Een absoluut dieptepunt vormen de naar een koningskroon verwijzende witte stukjes ongerieflijkheid en losjes rondgestrooide blauwe (!) hagelslag. En dan te bedenken dat deze bakker een moeder heeft die ooit van hem moet hebben gehouden.
Ik bied alvast mijn welgemeende verontschuldigingen aan voor het eveneens hieronder tonen van de tijdelijke en foutieve tint van de versnapering waarover ik mijn licht laat schijnen. Om een positieve bijdrage te leveren aan alle inwoners van ons land doe ik een poging enig klein leed weg te nemen dat gewoonlijk ontstaat bij de consumptie van dit dierbare banketbakkersmaaksel. Ik richt me nu niet tot de barbaren die het ding eenvoudigweg ter hand nemen en fluks achter de kiezen drukken. Mijn nouveauté, als ik deze uitvinding heel bescheiden zo mag noemen, wil ik hierbij slechts delen met het beschaafde deel van de natie.
Via de geheimtaal HTML is het me gelukt een en ander met fotografische prenten te visualiseren. Hieronder vindt u drie zogenaamde tiny images welke toegang verlenen tot interactieve communicatie die de oplossing geeft voor het gewoonlijk zo onhandig knoeien met onze gastronomische hoogstandjes.
Opname één toont de briljant te noemen wijze waarop ik mijn gebaksvorkje pleeg te positioneren: lichtjes duwend vanuit de zijkant van het varkensrose fondantroomboterbladerdeeglaagje van de lekkernij (nogmaals mijn excuses voor de getoonde ongelukkige kleur oranjerood), waarbij een van de tandjes van deze vork zich aan de bovenzijde bevindt. De andere twee uiteinden zijn doorgedrongen tot de zachte laag die top en bodem van elkaar scheidt. Let op! Deze vernuftige insteek is van cruciaal belang bij de volgende handeling. Men dient nu een draaiende beweging te maken, kalm maar beslist, kloksgewijs in de richting van het overige materiaal. Opname twee laat de eindfase van deze manoeuvre zien. Vervolgens kan men vrij eenvoudig door een subtiele breekbeweging het hierdoor van de vanillebanketbakkersroomlaag gescheiden deeltje van de toplaag optillen (opname drie). Daarna kan tot consumptie worden overgegaan. De connaisseur weet dat dit partje het lekkerst is van de hele compositie.
Het vervolg kan slechts onder de knie gekregen worden door enige training. De oningewijde verwacht wellicht dat hierna wordt overgegaan tot het zich direct onder het reeds verorberde bevindende deel (opname vier).
Een onmiskenbare vergissing van de leek. Probeer het maar eens zonder kleerscheuren! Reeds weinig ervaring met deze professionele hanteringswijze van de gebaksvork leert dat de bovenbeschreven insteek- en draaihandeling nog twee- of driemaal herhaald dient te worden alvorens wordt overgegaan tot het romige onderstel op bladerdeeg. Heeft men de bovenbeschreven acties nauwgezet gevolgd dan zal deze gebakbasis weinig problemen meer opleveren. Het is gewoon een kwestie van geringe druk uitoefenen via het vorkje op de ondergrond en hierdoor ontstaan de overige voor consumptie bestemde partjes.
Er bestaat onenigheid of het is toegestaan om, indien nodig, onopvallend de gebruikte vingers van de ter ondersteuning aangewende hand af te likken. Wanneer men de zojuist aangeleerde behendigheid onder de knie heeft, durf ik te zeggen: doe gerust... maar met distinctie.
Half- of geheel onbeschaafden willen de van vanillebanketbakkersroom voorziene basis ook wel ongegeneerd ter hand nemen en gezwind de al eerder genoemde schuifbeweging richting huig inzetten. Voor hen is bovenstaande, onbaatzuchtig verstrekte, handleiding geheel verspilde moeite.
Ze stikken er maar in!
