‘In geval van nood mag en moet iedereen dopen’, zo leerden wij vroeger tijdens de catechismusles.

Van dat ‘moet’ ben ik niet helemaal zeker, maar ‘mag’ staat me nog duidelijk voor de geest. Wat of wie je mocht dopen, werd er evenwel niet bij vermeld. Als kind heb ik het ooit bestaan om aan iemand te vragen of zijn hond ook katholiek was. Na verbouwereerde, ik meen zelfs boze, blikken en een ontkennende antwoord ben ik, toen de eigenaar even weg was, in al mijn voortvarendheid tot de handeling overgegaan waardoor er in de hemel nu tenminste één viervoeter rondloopt.

Waarom ik hierover nadacht heeft echt een ontzettend schrale aanleiding. Op bezoek bij vriend Wim in Silvolde vond ik hem voor zijn W-computer terwijl hij een gevecht leverde met het van nature bijzonder ondoorgrondelijke systeem. Wim heeft naast dat ding een scanner/printer van het onberispelijke merk Canon staan en hij slaagde er niet in om de scanfunctie in te schakelen. Het ding printte wel, maar scannen, ho maar!

Als God gewild had dat wij met Windows zouden werken, had Hij de Apple niet uitgevonden. Ik zie soms mensen met zo’n W-computer en die ogen altijd teleurgesteld of getergd. Bij mij veroorzaakt de aanblik ervan lichte onrust en mijn humeur heeft daar meteen last van. Het kind in mij overdrijft graag opgetogen.

In geval van nood mag en moet echter iedereen aan de Windows. Mij werd erom gevraagd, ik doe dat niet zomaar spontaan. Ik raapte dus alle wanhopige moed bijeen en nam plaats voor dit onmogelijke apparaat omdat ik mezelf niet helemaal buiten de maatschappij wilde plaatsen. Windows 7 of 17, in ieder geval volgens Wim het op één na laatste besturingssysteem. Na enige tijd zoeken bleek er geen programma aanwezig dat de scanner wakker kon krijgen en ging ik over tot het downloaden van iets dat ook scannen bereikbaar zou kunnen maken. Mijn eerste handeling op een W-computer vereiste vervolgens dat ik het programma ook diende te installeren. De problemen die ik hierbij voorzag, bleken mee te vallen. Vervolgens diende ik op ontdekkingstocht te gaan naar de plek waar die kersvers geïnstalleerde functie in werking moest worden gesteld. Mijn verbeeldingskracht draaide op volle toeren en na enig zoeken vond ik een knop ‘scannen’ welke ik gelijk maar naar het bureaublad sleepte. Groot was mijn verbazing toen daar inderdaad een ‘alias’  of hoe zoiets in de taal van Bill Gates ook moge heten, ontstond. Waar zouden die W-jongens dat kunstje nou afgekeken hebben…

Scannen was verder een fluitje van een cent. Tijdens de volgende expeditietocht ging het om de plek waar de gemaakte scan zich zou moeten bevinden. Ooit heb ik het woord W-‘verkenner’ gehoord. Helaas lette ik toen niet op. Toch werd ook deze laatste hindernis na enige tijd met succes genomen, waarna ik mezelf het W-aspirantendiploma meende te mogen toekennen. Hier zal het beslist bij blijven en natuurlijk ben ik geneigd blij te knikken.

Ik heb de W-computer maar niet gedoopt. Applesap zou daartoe ongetwijfeld een uitstekend middel zijn geweest. Het blijft een heidens apparaat dat de aanhangers van het ‘ware geloof’ onder ons ‘daar boven’ beslist niet wensen tegen te komen. Volgens mij staat Steve Jobs, te herkennen aan zijn zwarte coltrui, naast Petrus aan de hemelpoort om dergelijke waar onverwijld richting hel te kieperen. Dat moet van God, geloof ik.

Wim was er echter blij mee. Ik verwonder me graag met volle teugen en er ontstond een lach in mijn humeur.

Helemaal boven zie je op het plaatje een voorloper van het fruitmateriaal dat we tegenwoordig tot onze beschikking hebben. Halverwege de jaren tachtig van de vorige eeuw kreeg ik les op zo’n ding waarvoor we naast binair tellen ook de geheimtaal Basic moesten leren. Na de tweede les haakte ik af onder het slaken van: ‘ik ga nooit met een computer werken!’

Werd het toch nog gezellig.