Karakters


Toen begon de voorstelling. Eerst hoorden we een inleidende stem, die vertelde over de nominatie van het toneelstuk voor de publieksprijs. Hij riep ons op, om ze te steunen. Dat heb ik thuis meteen gedaan. Daarna begon het stuk. Binnen een korte tijd was het podium gevuld met een groep probleemjongeren, die allen in het opvangtehuis leven. Dat is waar het stuk over gaat: ontspoorde jongeren die door hulpverleners opgevangen worden. De twee personen die het meest naar voren komen zijn Elly, de begeleidster en Gemma, een van de jongeren. De spanningen binnen de groep worden steeds groter, vooral als blijkt dat het opvangtehuis moet sluiten.

Al snel waren de karakters met hun problemen bekend. Van ieder wist je waarom hij of zij in het tehuis zat en wat er met diegene aan de hand was. Er kwamen verschillende typetjes voor, zoals ‘de ontspoorde’, ‘de agressieve’ en ‘de zachtaardige’ puber. Doordat de spelers zich erg goed konden inleven, kwam het spel heel geloofwaardig over. Er was ook een duidelijk uiterlijk verschil tussen de spelers, niet alleen in persoon maar ook in kleding. De een was bijvoorbeeld fel gekleed, de ander uitdagend en weer een heel simpel. Dit maakte het stuk duidelijk.

Licht & geluid


In de meeste scènes werd vrijwel geen gebruik gemaakt van aparte belichting, alleen af en toe gingen opeens de felle lampen aan. Dit zorgde voor een enorm contrast en het hield je scherp. De lampen gingen bijvoorbeeld aan toen een van de spelers, in een agressieve bui, de begeleiders probeerde aan te vallen. Samen met de muziek werd dit een heftige scène.

Er werd dus ook gebruik gemaakt van muziek in het stuk en die had niet alleen de functie van gevoelens ondersteunen. Ook de teksten werden verwerkt in liedjes, aangezien het originele stuk zonder muziek was. En een van de spelers, die stotterde, kon door de muziek zijn zegje ook doen. De muziek vond ik een goede aanvulling, omdat die op de juiste momenten ingepast was.